Παρορμητισμός και Αλλαγές

Σύμφωνα με έγκριτα λεξικά και επιστήμονες (οκ σύμφωνα με το πρώτο link του google!) ο παρορμητισμός σχετίζεται με την τάση ενός ατόμου να ενεργεί και να ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος πολύ σύντομα και υπό την επίδραση της συναισθηματικής του κατάστασης. Ενίοτε, ένα τέτοιο άτομο εκδηλώνει άμεσα και άκομψα την δυσαρέσκειά του ή την επιθυμία του για κάτι.

Από μία άποψη είναι ευλογία να είσαι σε θέση να γνωρίζεις άμεσα και ξεκάθαρα τι επιθυμείς, στοιχείο που βοηθάει σημαντικά και τους άλλους να σε γνωρίσουν (από την καλή και την ανάποδη) πολύ πιο εύκολα από κάποιον εσωστρεφή και μετρημένο. Από την άλλη η ταχύτητα απόκρισης και η έλλειψη ψυχραιμίας που συνεπάγεται η συναισθηματική επήρεια δεν αφήνουν περιθώρια δράσης στην λογική του ατόμου.

Βέβαια στην ζωή δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο, προφανώς (κάποια είναι). Με άλλα λόγια είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που είναι απόλυτα παρορμητικοί ή έχουν την λογική σκακιστή μονίμως. Οι περισσότεροι ταπεινοί (λέμε τώρα) θνητοί κινούμαστε σε συνδυασμούς των δύο άκρων. Αυτό που λείπει συνήθως είναι η συναίσθηση σε ποια όχθη του ποταμού είμαστε και πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα μας προκειμένου να ζούμε καλύτερα.

Συνήθως δρούμε με λογική όταν πρέπει να δείξουμε συναίσθημα ή όταν πρέπει να προστατέψουμε τον εαυτό μας μας πιάνει η παρορμητικότητα. Όπως έχω αναφέρει και σε άλλα κείμενα οι αλλαγές στην ζωή είναι απαραίτητες και γι αυτό ακόμα και αν εμείς δεν τις επιδιώκουμε αυτές θα έρθουν. Ακάλεστες. Ή θα μας τις φέρουν ύπουλα άλλοι (!) από την πίσω πόρτα και θα τις δούμε ξαφνικά. Και όπως όταν έρχονται και στο σπίτι μας επισκέπτες, απροειδοποίητα, θα το πετύχουν στην πιο ακατάστατη φάση του, έτσι και οι ακάλεστες αλλαγές μας βρίσκουν αχούρι και σε καμία περίπτωση δεν έχουν την πρόθεση να βάλουν ένα χεράκι στη φασίνα.

Σίγουρα δεν μπορείς να εξουσιάσεις όλες τις αλλαγές. Αν καταφέρεις να εξουσιάζει κάποιες όμως, αναβαθμίζεις αισθητά την εξουσία που έχεις στην ύπαρξή σου. Είναι αυτό που λέμε: ορίζω το μέλλον μου. Κάθε αλλαγή λοιπόν, απαιτεί δύο βασικά συστατικά στοιχεία, στόχο και ορμή. Ο στόχος καθορίζει το πλάνο της ή έστω την διεύθυνση στην οποία θα κινηθεί η ζωή μας με βάση την εν λόγω αλλαγή και η ορμή θα μας βγάλει από την παρούσα αδράνεια και με δύναμη θα μας πετάξει αλλού με άλλη τροχιά.

Τα κίνητρα για την αλλαγή θα ορίσουν τον στόχο της, καθώς θα παρουσιάζουν την διαφορά του πραγματικού από το επιθυμητό. Και μόλις εντοπίσεις το κενό του θέλω-έχω αρχίζεις να ψάχνεσαι (καλά βέβαια κάποια ψάχνονται γενικώς, μόνιμα, ανασφάλειες, τι τα θες!). Η λογική μπορεί να βοηθήσει σημαντικά σε αυτό. Θα σε βάλει να σκεφτείς, να συγκρίνεις, να αναθεωρήσεις και όλα αυτά με ηρεμία και τευτεράκι (τευτέρι ftw). Ακόμα, όμως, και αν σου δώσει όλες τα απαραίτητα στοιχεία που υποδεικνύουν την ανάγκη για αλλαγή, εσύ δεν θα ξεκουνηθείς, μέχρι να σε σπρώξει ένα μαγικό χέρι.

Είναι σαν την πρώτη βουτιά του καλοκαιριού, θες να μπεις στην θάλασσα, πρέπει να μπεις γιατί γι' αυτό πήγες, αλλά μέχρι να σε πιτσιλίσουν μπαίνεις σαν γιαγιούλα που φοβάται το εγκεφαλικό από την διαφορά θερμοκρασίας. Η κατάλληλη ορμή λοιπόν, έχει ξεκάθαρα συναισθηματικό χαρακτήρα. Είτε είναι θυμός, είτε νεύρα, είτε έρωτας είτε πάθος, το συναίσθημα σου δημιουργεί αναταραχή και σε προκαλεί να βγεις από την αδράνεια. Σε κάνει να παλέψεις, να διεκδικήσεις και αν το κάνεις σωστά να κερδίσεις μία θέση στον ήλιο.

Προσωπικά, ας πούμε, αν και άνθρωπος ευαίσθητος, που όμως δρα περισσότερο με λογική και σύμφωνα με τους κανόνες της κοσμοθεωρίας μου, όλες τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής μου ή τις μεγάλες αλλαγές τις έχω κάνει απολύτως παρορμητικά, έντονα, απότομα και απόλυτα. Μέχρι στιγμής δεν έχω μετανιώσει καμία και απορώ που βρήκα την έμπνευση να κάνω κάτι που δεν το είχα κατά νου ως τότε. Και μου έχει βγει σε καλό (χτύπα ξύλο). Το να λιβανίζεις τις αλλαγές με πολύ λογική σε αποσπά από την δράση. Η έλλειψη καθαρής ματιάς σου επιτρέπει να κάνεις κάτι που υπό άλλες συνθήκες δε θα τολμούσες και έτσι σου ανοίγει ορίζοντες και σε εξελίσσει. Αν βέβαια δεν υπάρχει μέτρο θα τρως τα μούτρα, αλλά τελικά θα μάθεις να έχεις μέτρο για να μην τα τρως.

Πιστεύω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο παρορμητισμός δεν είναι αιτία αλλά αφορμή για να βάλεις σε εφαρμογή αυτά που επιτάσσει η λογική σου. Και αυτόν κρίνω τον σωστό τρόπο μοιράσματος λογικής και παρορμητισμού. Η λογική σε οδηγεί σε ασφαλή και σωστά μονοπάτια την ίδια στιγμή που ο παρορμητισμός σε ξεβολεύει (δίκαια ή άδικα, ανάλογα πως τον διαχειρίζεσαι). Εκεί είναι που παρεξηγήθηκε, νομίζω, ο παροσμητισμός, καθώς οι περισσότεροι κάνουν το ανάποδο. Ξοδεύουν την ορμή τους σε πράγματα που θέλουν ηρεμία και πάνε κοτοειδώς με την λογική να κάνουν την υπέρβαση.

Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι που είναι ανόητα παρορμητικοί ή ανόητα λογικοί. Καμία προσέγγιση στην ζωή δε θα σε βγάζει σε όλες τις περιστάσεις λάδι. Επίσης, είναι πολύ διαφορετικό να είναι παρορμητικός με το να είσαι άκαρδος, εγωκεντρικός και να νοιάζεσαι μόνο για τις δικές σου ανάγκες ή να θεωρείς ότι οι δικές ανάγκες πρέπει να είναι και το επίκεντρο των άλλων.

Αυτά για σήμερα, αν δεν τα ξαναπούμε αναγνωστάκια Καλό Πάσχα, αν τα ξαναπούμε, τα ξαναείπαμε! See yaaa

Υγ.1 Λάντρεψα την απάντηση της Ά μπα στην τρίτη ερώτηση του σημερινού ποστ. Σα να την έγραψα εγώ χαχαχα

Υγ.2 Για άλλα θεϊκά τραγουδάκια σαν το παρακάτω σας παραθέτω την αγαπημένη μου playlist των τελευταίων δύο ετών περίπου. Βοηθάει πολύ στο διάβασμα (παρά τον τίτλο της).

Υγ.3 Καλέ...Καλό μήνα! Είπατε ψεμματάκια (πέραν των συνηθισμένων); χαχαχα