Fulfillment

Με χέρια αδειανά και γεμάτα βρώμικη ευτυχία.

Είναι φορές που σκέφτομαι ότι η ζωή μας μοιάζει με ένα βιβλίο ιστορίας. Πολλές ημερομηνίες, πολλά γεγονότα, πολλά πρόσωπα... Αιτίες, συνέπειες, σχέδια, νίκες, προδοσίες και δικαιολογίες.

Όταν ζεις την καθημερινότητά σου καμιά φορά ξεχνάς πόσο περίπλοκο είναι το πλαίσιο ζωής που βρίσκεσαι. Δεν μαθαίνεις σχεδόν ποτέ τις σκέψεις και τα σχέδια των άλλων πόσο μάλλον το παρασκήνιο. Ξεχνάς την σχετικότητα των πραγμάτων και τις λεπτές ισορροπίες. Πόσο εύκολα μπορείς να γίνει να γίνεις θλιβερή φιγούρα ή απόλυτος κατακτητής και τι δυσκολία έχει να διακρίνεις την τραγική ειρωνεία με γυμνό μάτι. 

Αυτό που χαρακτηρίζει καθολικά το ανθρώπινο είδος είναι η εξέλιξη. Πράγμα που δεν το καταλαβαίνεις day to day αλλά γίνεται χαριτωμένα φανερό όταν κοιτάς πίσω σου. Το πιο δύσκολο, λένε, είναι να μαθαίνεις από την ιστορία και να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη, πράγμα που προϋποθέτει να μάθεις σκέφτεσαι αλλιώς. Τούτο αποτελεί μία άλλη ερμηνεία της ωριμότητας, καθώς και της αναγκαιότητά της στην επιβίωση. Το κακό με την ιστορία είναι ότι δεν υπάρχει μέσα της κριτική, έτσι πρέπει. Σε σένα όμως επιβάλλεται να υπάρχει, μόνο έτσι θα πας παρακάτω. Αυτοκριτική.

Ένας άνθρωπος που αλλάζει συχνά λέγεται ανισόρροπος και θεωρείται αναξιόπιστος. Προσωπικά, πιστεύω ότι εφ' όσον μιλάμε για κάποιον που έχει συνοχή στις ιδέες του και στην εφαρμογή αυτών, η ταχύτητα που προσαρμόζεται ή αλλάζει μόνο προσόν είναι. Είναι πολύ ευνοϊκό να βλέπεις νωρίς τα λάθη σου ή να μαθαίνεις να λειτουργείς στο περιβάλλον σου. Άλλωστε είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, δηλαδή να μαθαίνει να είναι ευτυχισμένος με όσα έχει. 

Παρατηρώντας λοιπόν την ιστορία σου, τις πανέμορφες μικρές ημερομηνίες που σε χαρακτηρίζουν και θα χαθούν κάποτε όσο μάταια υπήρξες και εσύ (εκτός αν είσαι ο Μέγας Αλέξανδρος, εκεί παραμένεις φίρμα για πάντα) αναθεωρείς. Ξαναορίζεις την ευτυχία και βλέπεις τι πρέπει να σε απασχολεί γύρω από αυτή. Τι είναι ανόητο και τι σημαντικό.

Όσο παράξενο ή ανόητο και να φαίνεται, τελικά, μόνο μερικές μικρές αλλαγές στο περιβάλλον σου σε συνδυασμό με αρκετή δική σου σκέψη, αρκούν για να σε κάνουν να εκτιμήσεις κάποια πράγματα. Συνήθως είναι μικρά, γι αυτό και δεν τους δίνεις πάντα την σημασία που του αξίζει. Εκεί κρύβεται όμως κατά την γνώμη μου η ευτυχία έναντι της απλής απόλαυσης σε όλα όσα δυνητικά σε ικανοποιούν. 

Άλλο ικανοποιούμαι άλλο γεμίζω. Τεράστια απόσταση! Η ολοκλήρωση της ικανοποίησης δημιουργεί ένα κενό ενώ όταν έχεις γεμίσει από κάτι η ολοκλήρωσή του σε αφήνει χαρούμενο. Έτσι, παρόλο που πολλά σε ικανοποιούν λίγα σε γεμίζουν. Ό,τι σε ικανοποιεί σε δεσμεύει την ίδια στιγμή που ότι σε γεμίζει σου ανοίγει άπλετα πεδία ελευθερίας και αυτοέκφρασης. Από την στιγμή, λοιπόν, που θα βρεις ΤΟ κάτι που σε γεμίζει, οποιαδήποτε ικανοποίηση μόνο αξία μπορεί να προσθέσει αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει την δυναμική να το υποκαταστίσει. 

Δεν διαφωνώ ότι μας γεμίζουν αρκετά πράγματα, άνθρωποι και συναισθήματα. Αλλά όχι τόσα πολλά ώστε να τα θεωρούμε αυτονόητα. Είναι ο πιο όμορφος αγώνας να τα κρατάς ζωντανά και λαμπερά σαν να φύτρωσαν σήμερα. Μακάρι να έχουμε όλοι τις απαραίτητες ευκαιρίες να το κάνουμε αυτό πριν καταλάβουμε ότι όσα πέρασαν έθεσαν τόσο ψηλά τον πήχη, που δεν τον αγγίζουμε με τίποτα.

Ό,τι να ναι είμαι σήμερα αλλά δε βαριέσαι :) Καλό μήνα και ελπίζω να γράψω και κειμενάκι για τον Άγιο Βαλεντίνο (έχω μερικά χρονάκια να το κάνω!). Να προσέχετε, τα φιλιά μου αναγνώστες... Και να θυμάστε, κάθε μέρα προσπαθούμε να είμαστε λίίίγο καλύτεροι άνθρωποι, ίσως κάποτε να τα καταφέρουμε κιόλας, χαχα!

(Πόόόόσο αγαπώ αυτό το τραγούδι.... <3)