Θα σε προσκυνώ ταπεινά στο ναό της ματαιότητας και της φευγαλέας επιθυμίας. Σε ένα κόσμο ονειρικό, δίχως δικαιώματα και ρολόγια που κυλούν για να σκοτώσουν το χρόνο.
Μπορείς να γίνεις όσο σκληρός θες, κάπου εκεί υπάρχει μία αιχμηρή αμαρτία που απελευθερώνει γλυκά και αθώα κάθε σκοτεινή γωνιά της ανθρώπινης φύσης. Για πάντα. Και τίποτα δε μοιάζει να ναι ίδιο. Αυτά συμβαίνουν όταν λερωθεί μία ουτοπία. Θυσιάζεσαι. Αν είσαι αρκετά παθιασμένος καταστρέφεις κι ότι προλαβαίνεις. Γιατί όχι;
Η γνώση είναι άτιμη, άλλοτε σπάει τα δεσμά σου και άλλοτε σου δημιουργεί ύπουλα μία δίψα και γίνεσαι έρμαιο μίας τρελής παρόρμησης, άκρως παραπλανητικής και καταδικασμένης. Διαστροφές. Κάθε φορά γίνεται και πιο δύσκολο. Οι νεκρές αγάπες είναι φίλοι μας, που έπαιξες και τις κέρδισες και έχασες εσένα. Μα έμεινε για κύκνειο άσμα ένα στεγνό δάκρυ να γεμίζει ένα κενό κουτάκι αναμνήσεων. Για όλους τους τυχοδιώκτες που αναζητούν μέρος να κουρνιάσουν και έχουν τυφλές παραισθήσεις.
Υγ. Αμάν 200η ανάρτηση! Τι πολυλογού που είμαι :P
Υγ. Αμάν 200η ανάρτηση! Τι πολυλογού που είμαι :P
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ένα σχολιάκι θα μας έκανε καλύτερους! Και αν δεν σας κάνει κόπο βάλτε και ένα ονοματάκι ή κάποιο ψευδώνυμο! Μου αρέσει να ξέρω σε ποιους απευθύνομαι και δίνει ένα πιο προσωπικό τόνο! :) :) :)