Coming/22

Sweet home Alabama :P

...

Μα δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Δεν ήθελα εσένα. Ήθελα να σε βλέπω κάπως και όπως αυτό ικανοποιούσε την φαντασία μου. Ήθελα να είσαι ένα αντικείμενο αυτής. Κυρίως ήθελα να σε εξερευνήσω, όπως έκανα μικρή με τα παιχνίδια μου. Σε ήθελα και δε σε ήθελα ταυτόχρονα. Θα έλεγα πως δεν ήταν καν κάτι ιδιαίτερο, σε σχέση με άλλα τουλάχιστον. Αλλά άλλες στιγμές μου φαινόσουν τόσο σκοτεινός και μυστήριος. Νομίζω βρήκα τι ήθελα από σένα! Αποκλειστικά μία συγκεκριμένη πτυχή σου, ίσως μία λανθάνουσα, μακρινή που έχεις αποφασίσει να μην την αφήσεις να ζήσει, αλλά την εμφανίζεις μόνο κι μόνο γιατί κάνει εντύπωση. Αλλά είναι κούφια και δεν κρατάει πολύ, απογοητευτικό παιχνίδι. Εγώ αυτή ήθελα να εξερευνήσω, αυτή συμπαθούσα, αυτή έδινε αξία. Αυτή είχε ζουμί. Αλλά δυστυχώς μόνο αυτή. Κι είναι πολύ αγενές και απρεπές να μη σε νοιάζει τίποτα παραπάνω σε κάποιον, παρά ένα τόσο δα πραγματάκι. Δηλαδή τον υπόλοιπο τι τον κάνεις; Και φαντάσου, να ήταν ιδέα μου και να μην υπήρξε καν ούτε αυτή. Φοβούμενη αυτό νομίζω κρατάω απόστάσεις από τους άλλους και αποφεύγω τις δεσμεύσεις. Το παθαίνω αυτό, πάντως, να κυνηγάω κάτι που νομίζω ότι υπάρχει και δε μπορώ να χαρώ τίποτα απ’ ότι όντως υπάρχει. Η ίδια ματαιότητα κατατρέχει όλους τους ρομαντικούς, μάλλον.

Αν και η έλλειψη κυριαρχίας αυτή της πτυχής στην παρούσα ζωή σου, βλάπτει και θλίβει περισσότερο εσένα (ή έτσι θα έπρεπε, για τους μη μετριοπαθείς). Για μένα ήταν απλώς ένα έργο τέχνης, που ο ιδιοκτήτης του το έχει κλειδωμένο χρόνια σε ένα σκοτεινό και γεμάτο υγρασία υπόγειο στο μακρινό εξοχικό του, που πια έχει φθαρεί, σε λίγο θα σκιστεί κι αυτός ούτε καν αναγνωρίζει την αξία του. Υπερβολικά πολλά έργα τέχνης είναι έτσι, όμως, για να νοιαστεί κανείς περαιτέρω. 

Άλλωστε, με το κατάλληλο αντίτιμο όλοι την κάνουν την αμαρτία τους. Κι είναι όμορφες οι αμαρτίες. Κυρίως επειδή είναι μαυροκόκκινες και σκοτεινές, για λίγους. Σαν αστείο που καταλαβαίνεις μόνο εσύ και ανάμνηση που σε κάνει να κρυφογελάς. Τι δύναμη προσφέρει η κρυφή γνώση ή αθέατη εμπειρία! Μου αρέσει να αισθάνομαι όσα ζω και μου αρέσει να φτάνω στα άκρα όσα μπορώ να δοκιμάσω. Αυτός ο φόβος, η αδρεναλίνη, η πίστη ότι υπάρχουν τόσα ακόμα μπροστά… Αυτό είναι ελευθερία, η πραγματική απόλαυση της στιγμής.

Υγ. Και γενικώς. Πόσο μ' αρέσει να μπλέκω. χαχαχα ντροπή. Πρέπει όντως κάποτε να τα σταματήσω αυτά. damn it. (ως τότε όμως, cheers!)