Οι λέξεις κι εγώ

Σαν άνθρωπος με παραξενιές και χούγια (και πολλές αρετές όμως ε...χαχαχα) όσο μεγαλώνω (αν και είμαι πολύ μικρή για να ξέρουμε και τι λέμε δηλαδή) ανακαλύπτω κι άλλα. Ή μάλλον απλώς διαπιστώνω ότι δεν είναι παραξενιές και χούγια απλώς αλλά αποκυήματα του χαρακτήρα μου και υποσεινήδητων στοιχείων.




Και κάποια στιγμή λοιπόν εκεί που πάω να κλείσω το παντζούρι κι ξεχνιέμαι κι χαζεύω τους απέναντι κανά 10 λεπτο (stalker :O) αρχίζω να "ψηλαφίζω" τις ρίζες κάποιων σκοτεινών μου σημείων (μέχρι που ξεπάγιασα και συνήλθα από τον λήθαργο!).  Κι όταν λέω σκοτεινών σημείων μη πάει ο νους σας στο πονηρό (σας ξέρω τι διεστραμμένα αναγνωστάκια είστε!) μιλάω για τα προσωπικά ταμπού που έχει καθένας μας. Υπάρχουν θέματα ή ζητήματα που τα σκεφτόμαστε κάπως και συμπεριφορές ή συνήθειες που έχουμε τις οποίες ούτε αναλύουμε ούτε παραδεχόμαστε κι όμως είναι τόσο ισχυρά και τόσο παρόντα σε υπεράριθμους τομείς της ζωής μας.

Ας πούμε εγώ σκέφτηκα και συνειδητοποίησα πόσο φοβάμαι τις λέξεις. Ειρωνεία! Πολυγραφότατη, πολυλογού και φοβάμαι τις λέξεις! Γι αυτό λέω ή γράφω και πολλές! Και γι' αυτό πάντα διαλέγω λέξεις που να έχουν ουδέτερο συναισθηματικό φορτίο ή σχεδόν καθόλου βάρος. Γι' αυτό αποφεύγω τις κτητικές αντωνυμίες, μιλάω γενικά ή τριτοπρόσωπα και ανάλογα με την κατηγορία που σε κατατάσσω στην ζωή μου σε φωνάζω και με το κατάλληλο παρατσούκλι (ελάχιστοι έχουν ¨προσωπικό" παρατσούκλι). Γι αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω ποιήτρια (ενώ κατά τα άλλα πληρώ όλα τα χαρακτηριστικά τρομάρα μου!).

Το παραπάνω στοιχείο επηρεάζει όλη την επικοινωνία μου με το περιβάλλον. Αλλά επηρεάζει και τον τρόπο που σκέφτομαι. Οι λέξεις και η έκφραση καθορίζει τις σκέψεις και την επικοινωνία με τον εαυτό μας. Επομένως αυτή η συμπεριφορά εξηγεί και επιφέρει πληθώρα αλλαγών και παραξενιών. Ας πούμε με τρομάζει ή με καταγοητεύει να βλέπω κάποιον να μπορεί κάνει το αντίθετο από μένα (εξαρτάται πως το διαχειρίζεται).

Θα έλεγα ότι αυτή η φοβία στις λέξεις έχει πιο πολύ να κάνει με το ότι δεν μ' αρέσει να αποκαλύπτομαι ουσιαστικά. Οι λέξεις φτιάχνουν ένα τείχος. Κρύβουν συναισθήματα αλλά και δείχνουν δύναμη και μαχητικότητα.  Ξέρω πολύ καλά τι λέω και πως το λέω. Είναι ένα όπλο για να ξεφεύγω.

Μέσα στην ψυχρότητα, το μέγεθος και την λογικό στήσιμο όσων λέω ή γράφω νιώθω ασφάλεια και πείθω-ομαι ότι όσα αναφέρω είναι και σωστά. Αποφεύγω λοιπόν σκόπιμα λέξεις, φράσεις, ακόμα και αν τις σκεφτώ τις αποκλείω ως προς έκφραση. Υπάρχει ολόκληρη λίστα με τέτοιες λέξεις και φράσεις. Είναι φορές μάλιστα που ένας φυσιολογικός άνθρωπος θα έλεγε κάτι, το οποίο εγώ δεν θα πω, (γιατί μου φαίνεται αντιαισθητικό, αποκαλυπτικό, βαρύγδουπο, εξεζητημένο , υπερβολικό ή χιλιοειπωμένο) και τότε αυτό το κάτι αντηχεί στο μυαλό μου μέχρι που γίνεται μία λέξη δίχως νόημα και άκρως γελοία! Ε αυτή ή λέξη λόγω υπερβολικής εγκεφαλικής επεξεργασίας "καίγεται" και κατατάσσεται στην λίστα που έλεγα.

(breaking news: τι εγωιστικό ποστ! χαχαχα)

Οι λέξεις αποκαλύπτουν, δημιουργούν δεσμά με σένα, με έννοιες, με τους άλλους. Δημιουργούν από εντυπώσεις μέχρι συναισθήματα. Κι είναι τόσο ανόητο αυτό! Πως είναι δυνατόν απ όλα τα είδη έκφρασης να μας γοητεύει το πιο ασταθές, το πιο διαδεδομένο και το πιο εύκολα προσποιήσιμο?!

Δεν μπορώ να διαλευκάνω αν αποφεύγω τόσο την λεκτική συναισθηματική έκφραση επειδή την θεωρώ ποταπή και ευτελή. Ή αν την θεωρώ τόσο σπουδαία που δεν μπορώ να την πραγματοποιήσω μόνη μου! Το δεδομένο είναι ότι τα λόγια έχουν μεγάλη σημασία και επιρροή, αλλιώς δεν θα ασχολούμουν τόσο μαζί τους, ούτε θα έχτιζα την μορφή έκφρασής μου σε μία ιδιότυπη λεξοχώρα!

Για κάποιο λόγο πιστεύω ότι αν κάτι δεν ειπωθεί δεν ισχύει ή τουλάχιστον δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις γι αυτό. Πράγμα άκρως γελοίο αφού μερικές φορές οι πράξεις είναι τόσο ρουφιάνες! Απλώς διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι μπορώ να καλύψω τις πράξεις πίσω από άλλες λέξεις και να τις κάνω να φαίνονται όπως θέλω εγώ. Και διατηρώ και την αμφιβολία αν ερμηνεύω σωστά τις πράξεις των γύρω μου.

Θα έλεγα ότι ζω μία προσωπική περίοδο λογοκρισίας! Σε όλα, πάντα και παντού! Σκέφτομαι πιο πολύ απ ότι πρέπει και δυσκολεύω τις έννοιες, αφού καθώς τις ερμηνεύω αποφεύγω τις "αφορισμένες λέξεις" και ίσως τις παραποιώ τελικά.

Κοίτα να δεις φίλε αναγνώστη φιλελεύθερος άνθρωπος με ανάγκη για ανεξαρτησία έχω βάλει δεσμά στον εαυτό μου. Ποιες φυλακές και πράσινα άλογα! Εδώ δε κάποιοι δεν μπορούν να συναντήσουν τις "απαγορευμένες" λέξεις τους!

Αλλά έχει και την ευχάριστη πλευρά όλο αυτό. Πιάνω τον εαυτό μου να τις μελετάω και να τις εξετάζω. Πως τις χρησιμοποιούν οι άλλοι, γιατί, τι εντύπωση τους κάνει και τι καταλαβαίνουν. Σαν τα παιδάκια που μαθαίνουν λέξεις ενστικτωδώς. Λίγο από ανάγκη για επικοινωνία βαθύτερη, λίγο από μιμητισμό. Χαίρομαι λοιπόν που εντυπωσιάζομαι τόσο από κάτι τόσο αυτονόητο! (καθυστερημένο...)

Υπάρχει όμως και κάτι παράξενο, αφορισμένες λέξεις έχω μόνο στα Ελληνικά! Σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα δεν με πειράζει, γιατί έτσι κι αλλιώς μιλάω ή γράφω χωρίς συναισθηματικό φορτίο. Στις λέξεις εκείνες δεν βλέπω εμένα, δεν ακούω τις σκέψεις μου, αλλά "μεταφέρω" ένα νόημα και τίποτα άλλο.

Τι να πεις φίλε αναγνώστη σάστισες κι εσύ...μπερδεύτηκα κι εγώ, δεν έκλεισα και το παντζούρι!
(ΥΓ. 1 instrumental ΒΕΒΑΙΑ...
 ΥΓ. 2 η εικόνα του κειμένου απλά τέλεια!
 ΥΓ. 3 μ αρέσουν οι εκπλήξεις...επόμενο άρθρο όμως!)