Η Γραμμή του Χρόνου

Η ζωή μας έχει διαρθρωθεί με τέτοιο τρόπο που ο χρόνος, εσφαλμένα, παρουσιάζεται κυκλικός.
Από τα αρχαία χρόνια, που ο άνθρωπος δεν είχε αναπτύξει την συστηματοποιημένη μόρφωση, τις επιστήμες και την τεχνολογία έμαθε να στηρίζει τις απόψεις του και τα σχέδιά του για το μέλλον στις προηγούμενες εμπειρίες. 

Ακόμα και σήμερα η εμπειρική προσέγγιση διευκολύνει τη ζωή μας και όλοι λίγο ή πολύ καταφεύγουμε σε αυτή. Αυτός ο τρόπος ζωής συνοψίζεται στην υποσεινήδητη αίσθηση ότι τα πράγματα παραμένουν όπως τα ξέρουμε. Θεωρούμε σταθερές εκεί που δεν υπάρχουν. Αφενός, για να οργανώσουμε   την καθημερινότητα και αφετέρου για να καλύψουμε το αίσθημα ματαιότητας της ύπαρξης.

Ο άνθρωπος εκτός από νοημοσύνη διαθέτει και ένστικτα. Επίσης, φοβάται και άπαξ της ύπαρξής του επιθυμεί την κυριολεκτική ή μεταφορική αθανασία. Υστρεροφημία, ιατρική, κοσμετολογία και κάθε δημιούργημα ή επίτευγμα κάθε άλλο από τυχαιότητα έγινε. Και εφ' όσον δεν μπορούμε να ζούμε για πάντα, ανέκαθεν γίνονται προσπάθειες να ζούμε όσο το δυνατόν περισσότερο και όσο το δυνατόν καλύτερα (ευ ζην...δεν ξέρω πως να βάζω περισπωμένες και τα λοιπά... :$). Φυσικά, αυτό το θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό και το χαρακτηρίζουμε "εξέλιξη".

Και για να είμαστε ειλικρινής πόσοι αντέχουν την σκέψη "κάθε δευτερόλεπτο μπορεί να πεθάνω" ή "ποτέ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, ενώ το μέλλον, ήταν-είναι και θα παραμείνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ άγνωστο και εμείς είμαστε έρμαιοί του συχνά". (Αυτές οι σκέψεις δεν αποτελούν δείγμα μηδενισμού, αλλά ρεαλιστικής ικανότητας.) Σίγουρα όχι πολλοί! Κάπως έτσι καταλήγουμε ότι ... ΝΑΙ ο άνθρωπος θεωρεί τον χρόνο κυκλικό!    

Έχουμε ένα έτος (ανεξαρτήτου διάρκειας) που με οποιαδήποτε μέθοδο μέτρησης ανά τους αιώνες, (συνήθως) αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Στη δουλειά, τις διακοπές, τις σπουδές, την οικογένεια... κάνουμε σχέδια και ζούμε με την αίσθηση ότι αποτελεί μία σταθερή αξία. Κι ας βλέπουμε πάνω μας και γύρω μας τα σημάδια από το πέρασμα του χρόνου!

Στην ουσία, η ύπαρξη αυτού του είδους  οργάνωσης και σταθερότητας μας βοηθά να μένουμε στο υποτιθέμενο μονοπάτι της ζωής μας. Έχουμε, όμως, σκεφτεί ποτέ ότι η κυκλικότητα του χρόνου είναι απλά μία (τυχαία ή επίτηδες) καμωμένη πλάνη, που παγιδεύει το μυαλό μας και μας κρατά μακριά από την δράση και την ουσία της ζωής; Δεν λέμε όσα σκεφτόμαστε, δεν κάνουμε όσα θέλουμε όταν τα θέλουμε κλπ Λες και πάντα υπάρχει και θα υπάρχει χρόνος για όλα...

Υπάρχει διάχυτη η πεποίθηση ότι πάντα θα βρίσκεται χρόνος, χώρος και ευκαιρίες για ό,τι. Δεν είναι όμως έτσι και κατά βάθος όλοι το ξέρουν, αλλά κανέναν δεν συμφέρει να το σκέφτεται. Κάθε τι που ζούμε είναι απολύτως μοναδικό. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον χρόνο όπως ακριβώς είναι: Μία ευθεία γραμμή, μη επαναλαμβανόμενη (τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να μπορούμε να το βιώσουμε με πλήρη συνείδηση!), όσο χαοτικό ή αναρχικό και αν ακούγεται. Άλλωστε το χάος εσωκλείει μια μορφή τάξης. (όπως και κάθε τι άλλο διαφοροποιείται και ταυτοποιείται μέσα από τις αντιθέσεις!)

Επιπλέον, η ύπαρξη εποχών, λόγου χάρη, (γεγονός που φαινομενικά διαιωνίζει την κυκλικότητα του χρόνου) δεν αποτελεί μοτίβο αλλά αλληλουχία. Ας κάνουμε μια παρομοίωση... Κάθε περιοχή στη γη αποδεχόμαστε ότι έχει ένα μοτίβο εποχών (διαφορετικού είδους, διάρκειας ανάλογα του γεωγραφικού πλάτους). Ας πάρουμε ένα μέρος με 2 εποχές (για ευκολία). Από την άλλη έχουμε μία ασπρόμαυρη φωτογραφία, πάλι υπάρχουν δύο αντίθετες καταστάσεις που όμως δεν έχουν την μορφή "μοτίβου"(λούπας) αλλά ανεξάρτητης αλληλουχίας. Με την λογική που η εναλλαγή εποχών σημαίνει κυκλικότητα και όχι αλληλουχία, θα έπρεπε και η η φωτογραφία να είναι ριγέ!Άτοπο. Η εναλλαγή των εποχών λοιπών εκτείνεται επίσης σε ευθεία και όχι σε κύκλο όπως τις ζωγραφίζαμε στις χειροτεχνίες του δημοτικού!

Από την άλλη, αν ξαφνικά αποδεχτούμε την γραμμικότητα του χρόνου θα νιώσουμε σαν άφραχτος κήπος. Είναι όμως προτιμότερο από τα να ζούμε βολεμένοι, εφησυχασμένοι και μετανιωμένοι για χαμένες ευκαιρίες. 

Κάθε "τώρα" είναι ανεπανάληπτο και στο "τώρα" πρέπει να τελείται (με σύνεση και λογική εννοείται) η δράση. Αλλιώς, η ανθρωπότητα θα παραμείνει ένα ανήμπορο δοντάκι στα γρανάζια της ζωής που άλλοι κινούν, άλλοι εκμεταλλεύονται και άλλοι χαίρονται! Γρανάζια που γυρνάνε και γυρνάνε χωρίς σκοπό!