Ο Απόλυτος

Μας έφαγε η μαρμάγκα

Και λέγατε τόσο καιρό, θα ξαναγράψει γι αυτό, δε θα ξαναγράψει; Και νααα τα ξενύχτια. Ούτε καν, όμως. :P  (Το ζουμί είναι στο B part πάντως, εκεί δώστε βάση.)

Κατ αρχάς σήμερα έχουμε τραγουδάκι που δεν μιλάει για την αρχή ενός έρωτα, αλλά κατά την γνώμη μου είναι από τα πιο παθιασμένα ερωτικά μουσικά θέματα που δεν μπορώ στο άκουσμά του να μην αναριγήσω. Παραξενιές. Ξέρετε τώρα καλοκαιρινή έναστρη νυχτιά, θέα θάλασσα και φώτα από ψηλά, μυρωδιά γιασεμιού και δροσερό αεράκι. 

Έρωτας, ο απόλυτος, λοιπόν (Μπάμπης ο Φλου, Bond - ο James ο Bond συριζαϊκά). Ο έρωτας είναι σαν την ίωση. Όλοι τον παθαίνουν, κρατάει λίγο, συμβαίνει αρκετές φορές και μάλιστα τις πιο ακατάλληλες. Χειροκρότημα (για τον έρωτα και τις ποιητικές μου παρομοιώσεις). Δεν είναι και κρυφό, ότι σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήθελα μην να ερωτεύομαι. Ούτε είναι, όμως, κρυφό, ότι ο μάταιος τούτος κόσμος δίχως πάθος είναι ΒΑΡΕΤΟΣ (sorry κόσμε αλλά ισχύει και ναι πάρτο προσωπικά μπας κι αλλάξεις). 

Οπότε για μένα ο έρωτας μοιάζει πιο πολύ με αντιβίωση (είμαι στο κλίμα της εποχής όπως και  οι διαφημίσεις, μπράβο μου). Ζωτικός, ανεπιθύμητος και κάθε φορά πρέπει να ναι πιο ισχυρός για να έχει επίδραση (junkie). Ο έρωτας, πρέπει να ναι βαθύς, απόλυτος, καθοριστικός, να σου κόβει κομμάτι σου την κάθε στιγμή και να σου γεννά ένα νέο την κάθε επόμενη. Αν δεν είναι έτσι, καλύτερα να μην είναι. Έχεις ακούσει εσύ έρωτα ρυζόγαλο και φιδέ;

Το κόλπο του έρωτα, για να την πατάς κάθε φορά, μη και ξεφύγεις, είναι το πολλά υποσχόμενο άγνωστο (έμφαση στο "πολλά υποσχόμενο", δε μιλάμε για τυχάρπαστα άτομα). Το μυαλό σου πλάθει ιστορίες, όταν είσαι έτοιμος, για τη γη της ηδονής και της ελευθερίας, που εσύ μανιασμένα βουτάς στα παγωμένα νερά του ωκεανού να την βρεις, μέχρι που κοπανάς στο κεφάλι σου σε 10 πόντους νερού βάλτου (εκείνου του μυστικοπαθή). Εντάξει, είσαι λίγο ηλίθιος. Αλλά παθιασμένος ηλίθιος και για αυτό +1 από μένα.

Αλλά δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο και αφοσίωση στον στόχο σου. Ο μαγνητισμός κάνει το πρώτο βήμα, ο θαυμασμός το δεύτερο και μετά είναι όλα θέμα διαχείρισης. Το παιχνίδι της αποπλάνησης αν δεν είναι μακρόσυρτο, εθιστικό και γεμάτο μικρές πεπλεγμένες ιστορίες, το έχεις χάσει από τα αποδυτήρια. Η αμφιβολία ιντριγκάρει. Η ίντριγκα σε κάνει να σκέφτεσαι. Η σκέψη σε διεγείρει πνευματικά και σου αποσπά χρόνο και προσοχή.  Και κάπου εκεί ένας born to be wild έρωτας σκάει μύτη. 

Ακούς πως γρατζουνάει ο φίλος μας την κιθάρα; Έτσι πρέπει να σου γρατζουνάει (πάνω απ όλα σωστή ορολογία!) και το μυαλό η προοπτική, η ανάμνηση και η στιγμή. Η ένταση θέλει χρόνο, υπομονή και σωστά βήματα για να χτιστεί. Και τίποτα δίχως ένταση δε είναι απόλυτο ή καθοριστικό ή θανατηφόρο κοκ. Επομένως, όποιος βιάζεται δεν σκοντάφτει, απλώς χάνει την μπάλα (και το κορμί, πατριώτη).

Άλλο πράγμα η αμφιβολία, άλλο η αναξιοπιστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης. Αλλιώς δεν θα ήθελε δεξιοτεχνία, μα ιαπωνικές τεχνικές βασανιστηρίων. Λάκιευκο. Ο έρωτας για να ζήσει θέλει να θρέφει όνειρα. Για να μακροημερεύσει θέλει να τα υλοποιεί κιόλας! Η υπόσχεση είναι να εντείνεις πραγματικά την φαντασία, η πράξη είναι να επεκτείνεις φανταστικά (με την έννοια wow) την πραγματικότητα.

And here comes the B part: Αν ο έρωτας ήταν εικόνα, τώρα, θα ήταν μία ωρολογιακή βόμβα, αγνώστου λοιπού χρόνου, εξαιρετικής ισχύος, με ειδικά συστατικά για να δημιουργήσει ένα θηριώδες ηφαίστειο και μία γόνιμη γη.  Αυτό που περιγράφω (το κλασσικά και αδέκαστα ιδανικό) τελείται με την ταυτόχρονη και συμπαγή κράτηση της βόμβας στα χέρια και των δύο. 

Φαντάσου, λοιπόν, αυτούς τους κακόμοιρους δύο, ίσα που να ακουμπούν τα χέρια τους (υπάρχει και μία αμφιβολία αν όντως συμβαίνει και όντως είναι αντιληπτό και από τους δύο), να κοιτιούνται όλο αγωνία, η καρδιά τους να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα, άλλοτε να χαλαρώνουν και άνετοι να χαζεύουν και άλλοτε να φτάνουν στα όρια τους και να δαγκώνουν τα χείλη τους να μη καρφωθούν. Αυτό που δεν ξέρουν ακόμα είναι ότι το πότε και αν θα σκάσει η βόμβα εξαρτάται από αυτούς. Όταν είναι έτοιμοι να καταρρεύσουν από την ένταση, όταν το βλέμμα τους θα αποκλείει κάθε πιθανή ύπαρξη από το βάθος και το σκοτάδι του, όταν η ανάγκη θα είναι μία και απόλυτη τότε θα ερωτευτούν. Και η βόμβα θα έχει σκάσει, όχι τόσο στα χέρια, αλλά μέσα τους. Τότε είναι που γεννιέται ένα ισχυρό ηφαίστειο. Αν έτσι δεν είναι ο έρωτας, τότε πόσο κρίμα που άνθρωποι δεν ζούνε στο απόλυτο. Κι αυτό είναι ΜΟΝΟ η αρχή για τους κακόμοιρους.

Αποκλείνον μεταίχμιο. Η άλλη όψη του έρωτα είναι ο πόλεμος. Οι σπίθες από τα μαχαίρια που ακονίζονται και τα γυαλιστερά νύχια που είναι έτοιμα να επιτεθούν, συνήθως δεν είναι παρά ενδείξεις ανάγκης επιβολής ισχύος. Μια μορφή έρωτος κι αυτό. Ωμού, καταπιεσμένου, έντονα παθιασμένου και ξεχειλίζοντα έρωτος. (και δεν τα λέω μόνο εγώ, ψαχτείτε!)

Να ρωτήσω ρητορικά και κάτι; Οκ το καθόλου το κατανοώ και ενίοτε το ευαγγελίζομαι, το λίγο ή ελαφρύ ή πάνω πάνω τι φάση; Κατάλαβε ποτέ κανένας, διότι το έχω πάγια απορία; 

Πάντως σοβαρά τώρα όσοι ψήνεστε για έρωτες και storytimes με προσοχή. Μην έχετε μπούσουλα τις δικές μου ακραίες αντιλήψεις. Μακριά από έρωτες (δε θέλουμε θύματα) και καλή τύχη :)

Υγ.1 ... [σπουδαίο σχόλιο, καθότι η σιωπή είναι χρυσός]

Υγ.2 Αυτό το "Ο Απόλυτος" ως τίτλος μου φέρνει κάτι σε προσφώνηση από μεσημεριανό (όχι γεύμα, πρόγραμμα) προς απόλυτη-λαϊκή-αοιδό-εθνική-σταρ-ούμπα. 

Υγ.3 Ξαφνιάστηκα που όσα λέω εδώ δε τα έχω ξαναγράψει. Έχει χαθεί λίγο η μπάλα με τα old school κείμενα πάντως. 

Υγ.4 Είναι τρομακτική η φωτό το ξέρω.  Parental Advisory.

Υγ.5 Ε ναι είναι κατά πολύ χειρότερη τι λέμε τώρα. Από την άλλη θα μου πεις πως είναι δυνατόν να ήταν και καλύτερη. Point! Ναι, η καρέκλα (ξέρεις αυτή που καθόμαστε για να βολευτούμε, αυτή!).

Υγ.6 Πόσο με απωθούν άνθρωποι επιφανειακοί δίχως δική τους προσωπικότητα που οικειοποιούνται  εκείνη άλλων. Πω πω.