Το οξύμωρο της ζωής μου, αν υποθέσουμε ότι είναι ένα (που καταφανώς δεν είναι), είναι ότι ο μεγαλύτερος περιορισμός που επιδρά σε μένα είναι η ίδια η ανάγκη μου για ελευθερία, που μόνη μου επιβάλλω.
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα ακόμα, θα ήταν η διάσταση που μονίμως υπάρχει στη λογική και το συναίσθημα, που επίσης επιλέγω να μην εξαλείφω, καθώς έχω και τα δύο ανάγκη και επιθυμία.
(Δεν λέω καλές γιορτές ακόμα, έρχεται εορταστικός επικήδειος έτους! χαχαχαχα)
Υγ. Ανατριχιαστικό μουσικό θέμα και σήμερα!
Υγ. Ανατριχιαστικό μουσικό θέμα και σήμερα!
Καμιά φορά τα νιώθω και εγώ τα contradictions σου. Φάση έχουν :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Τι soundtrack, τι ταινία.
Αλίμονο καλέ μου φίλε :) ώρες ώρες νιώθω σα γάτα που κυνηγάει την ουρά της!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥγ. Ασφαλώς!