Liberta

Για πολλά χρόνια ήμουν (και είμαι, ας μη γελιόμαστε) ασυγκράτητος θιασώτης της ελευθερίας. Της ελευθερίας στη ζωή, την έκφραση, τις προτιμήσεις, τις σχέσεις. Παντού. Κάτι που αντιλήφθηκα πολύ νωρίς ήταν, πως όχι μόνο αυτός ο τρόπος ζωής και σκέψης είναι σπάνιος, αλλά ότι οι άνθρωποι ΔΕΝ θέλουν την ελευθερία, τουλάχιστον όχι όπως εγώ την εννοούσα (εκεί είναι κι το κλειδί). Κάτι που μου πήρε χρόνια να αντιληφθώ ήταν γιατί συμβαίνει αυτό.  

Όπως πάντα, κάπου μεταξύ περιπάτου, ανθρωποπαρατήρησης και απόλαυσης της στιγμής μου ήρθε εντελώς άσχετα μία σκέψη. Απλοϊκότατη και αυτονόητη ίσως, αλλά με χτύπησε σαν κεραυνός. Το ελιξήριο της νεότητας στο χέρι ενός εξωγήινου με την μορφή του Λιακόπουλου λιγότερο θα με εξέπλητε.

Είναι λοιπόν δύο διαφορετικά πράγματα η ελευθερία και οι ελεύθεροι. Η ελευθερία ως έννοια είναι πολύ ελκυστική σχεδόν για όλους μας, ποιος λέει ότι θέλει να ζει υπό κάποιον ζυγό. Ο ελεύθερος είναι αυτός που επιδιώκει και απολαμβάνει να ζει ελεύθερα. Να είναι ο εαυτός τους, ένας, ολοκληρωμένος και πλήρης. Έτσι, ώστε να μοιράζεται και να δίνει απλόχερα.

Αντιθέτως, όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους, που δεν ζούνε ελεύθεροι και μάλιστα κατόπιν επιλογής τους. Σχέσεις εξάρτησης, δίπολα εξουσίας, κεκαλυμμένα κόμπλεξ και συμπλέγματα, δουλειές "ασφάλειας", συμβατικοί γάμοι και τόσα άλλα. Το να είσαι ελεύθερος έχει κόστος. Τεράστιο. Για να φτάσεις και για να το διατηρήσεις. Θέλει κόπο, προσπάθεια, αυτογνωσία, κυνήγι, ισορροπίες, ακεραιότητα. Και θέλει να ξέρεις να θέτεις όρια, να φεύγεις, να είσαι σκληρός. 

Όταν δεν υπάρχει ελευθερία η ασφάλεια γίνεται βόλεμα. Και το βόλεμα ευθύνεται για ό,τι σαπίζει μέσα στους ανθρώπους.  Το να είσαι ελεύθερος έχει ευθύνες και απαιτεί ωριμότητα. Δεν είναι η εύκολη επιλογή. Δυστυχώς. 

Για παράδειγμα, για μένα μια ιδανική σχέση έχει, πέραν του πάθους, πλήρη ελευθερία στα μέλη της, όχι ζήλιες, όχι τακτικές, βαθιά ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη και σεβασμό. Δεν είναι αδιαφορία ή ανωτερότητα. Είναι το επόμενο επίπεδο μίας συμβατικής σχέσης. Όταν ξέρεις ότι αυτό που υπάρχει είναι υπεράνω όλων. Όταν υπάρχει βαθιά δύναμη στη σχέση, τα μέλη ξεπερνούν και επαναπροσδιορίζουν τον εαυτό τους, αγγίζουν όλα τα εφικτά όρια αλλά χωρίς να μπαίνει τίποτα πάνω από το άλλο άτομο. 

Αυτό είναι δύσκολο να γίνει, όχι γιατί πολλοί άνθρωποι είναι μονογαμικοί (ή πολυγαμικοί, το ίδιο κακό είναι κι αυτό), μα γιατί δεν είναι ελεύθεροι. Το να μην αποδεχτείς την ανθρώπινη φύση, το να μη δουλέψεις σε ό,τι σε φοβίζει, το να μην γίνεις κάτι πραγματικά μοναδικό είναι εύκολο. Δεν θες να είσαι ελεύθερος γιατί πιστεύεις ότι ελευθερία σημαίνει μοναξιά. Ενίοτε σημαίνει. Αλλά δύσκολα οι άνθρωποι αρέσκονται στη μοναξιά τους. Ακριβώς επειδή η βαβούρα των άλλων είναι πιο βολική από το να ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας που κρύβει ο καθένας μας μέσα του.

Συνεπώς, η ελευθερία δεν είναι μία συμβατική επιλογή έρχομαι να διαπιστώσω. Ίσως για αυτό από μικρή όταν σκεφτόμουν πως θα είμαι (στην προσωπική μου ζωή) "όταν μεγαλώσω" έλεγα ότι θα "παντρευτώ" (χαχαχαχα μέχρι που ανακάλυψα ότι ο γάμος δεν ήταν αναγκαίος) τον άνθρωπο που θα με κάνει να είμαι ελεύθερη 100%. (καλά σκεφτόμουν κι ότι θέλω να μένουμε συνεχώς σε άλλες χώρες, να απολαμβάνουμε μαζί τέχνες, επιστήμες, ασχολίες, να γευτούμε τα πάντα και να είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου Ο,ΤΙ κι αν γίνει, αδιάρρηκτα, αλλά εντάξει μικρούλα ήμουν -το ξέρω λείπουν τα παιδιά από την εικόνα-).

Υπάρχει μία λεπτή γραμμή μεταξύ ελευθερίας και απουσίας βάθους. Αλλά ο συνδυασμός είναι που με συναρπάζει. Ο συνδυασμός είναι που δεν αποζητούν οι άνθρωποι και ξαφνιάζομαι τόσο! Πως είναι δυνατόν να επιλέγουν τα δεσμά (κι δεν αναφέρομαι σε σχέσεις μόνο) από το απόλυτο. Πολλές φορές αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι θέλουν να ζουν έτσι ακόμα και όταν τους δείξεις ή αναφέρεις την εναλλακτική. 

Είναι απλώς άλλο επίπεδο λειτουργίας. Η ελευθερία που όλοι έχουμε, τυπικά, και μόνο οι ελεύθεροι εξασκούν/αξιοποιούν. Θα μου πεις σιγά την ανακάλυψη... Μερικές φορές μου διαφεύγουν κάτι αυτονόητα πράγματα. Μάλλον φταίει που πιστεύω ότι έχω περισσότερα κοινά με άλλους ανθρώπους απ όσα τελικά έχω.