Too Smooth

...

Stay with me. Και τελικά που έμεινα; Σε τι; Σε ποιον; Δε με θυμάμαι να μένω τελικά κάπου. Θα μου πεις και ποιος μένει; Σωστό και αυτό. Αν εξαιρέσεις τα κομμάτια που αφήνω πίσω μου, δεν επέλεξα ποτέ να μείνω κάπου. 

Ήμουν και παραμένω πολύ καλή στο να αιτιολογώ τις φυγές μου. Δεν είμαι σίγουρη αν ψάχνω το καινούριο, το διαφορετικό, το καλύτερο, το άφθαρτο ή το άγνωστο. Δεν είμαι καν σίγουρη αν ο φόβος της φθοράς και της οικειότητας είναι μεγαλύτερος από την αγάπη μου σε κάτι και την νοσταλγία που ξέρω ότι θα μου προκαλεί. 

Συνάμα, αρνούμαι να αναγνωρίσω όσα αποφεύγω να μοιράζομαι και τα κρύβω καλά πίσω από μία ανάγκη τελειότητας, αψεγάδιαστου, ορθού, ατσαλάκωτου, απόλυτου και τα συναφή. Ίσως είναι μία ανάγκη αποδοχής, ασφάλειας, ικανοποίησης των πάντων με μη ρεαλιστικό τρόπο. Μια απαίτηση, προσωπική, να είμαι κάτι που δεν είναι εφικτό. 

Η μη επιτυχία του ανέφικτου αυτού στόχου με απογοητεύει, είτε προέρχεται από την μεριά μου, είτε από άλλους. Προκειμένου να μην θυμάμαι αυτό το ψεγάδι ή μην να πρέπει να ζω με αυτό ή να θέλω να μην το μάθουν και οι άλλοι (και ω θεοί καταστραφεί η τελειότητά μου), αλλάζω σελίδα, με μεγαλύτερη προσδοκία και λιγότερη πίστη κάθε φορά. Αφού φυσικά έχω κάνει τον οσιομάρτυρα πρώτα, με περισσή αυταπάρνηση και αυτοθυσία, γιατί αυτό επιτάσσει μία τέλεια και αντισυμβατική φιγούρα, σαν αυτή που με θέλω να είμαι. 

Δε θα μπορούσα να το θέσω πιο περιεκτικά. Μια ανάγκη να ελέγχω τα παντα, με απώτερο σκοπό να αποφεύγω τον πόνο, την απώλεια, το να με βρει κάτι απροετοίμαστη ή αδύναμη να αντιδράσω. Μέσα σε αυτά η επιθυμία για αποδοχή, ηρεμία κι ασφάλεια, που ασυνείδητα πιστεύω οτι απαιτεί απο μένα να μαι τέλεια ή έστω αν ειμαι μπορώ να εξασφαλίσω την αγάπη, δεδομένα. Η τάση για έλεγχο ξεκίνησε απο πολύ μικρή, όταν έγιναν πράγματα που με πλήγωσαν κι ήταν πέρα απο τον έλεγχο κι την δικαιοδοσία μου. Από τότε πείσμωσα μέσα μου, εγώ να τα κάνω όλα σωστά.

Και όλα αυτά σε έναν κόλαφο έντασης συναισθημάτων πιο βαθιά ριζωμένων και από ένστικτα, με την συνοδεία μία δικτατορικής λογικής. Συνεπώς, δε με γεμίζει η ανικανότητά μου να ελέγχω τα πάντα και να τα σταθεροποιώ σε ένα επίπεδο ιδανικών συνθηκών διαχρονικά. Αυτό με καθιστά πολύ επικριτική και απέναντι σε μένα και απέναντι στους άλλους. Και δεν υπάρχει χειρότερη έκδοσή μου από την πονεμένη ή πληγωμένη. Πολύ λογική που αφοσιώνεται στο να με προστατέψω και πολύ συναίσθημα που αφοσιώνεται στο να ανταποδώσω τη σκληρότητα (με τρόπο πάντα, μη πουν ότι μας νοιάζει κιόλας), δυστυχώς πολύ πετυχημένα, αλλά και αμφίδρομα. 

Ούτε, ίσως, υπάρχει πιο αυτοκαταστροφικό στοιχείο μου από την προσκόλληση σε λάθη ή κακές επιλογές, με την εμμονή να τα λύσω (λες και χέστηκε κανείς, εδώ που τα λέμε) ή έστω να κάνω κάτι για εξισορρόπηση. Κάθε λάθος ή αδυναμία εκπλήρωσης προσδοκιών (από την πλευρά μου ή άλλους) εκλαμβάνεται ως απόρριψη ή ως δυνητική πηγή μίας, που φυσικά κι τρέχω να αποφύγω ή να αποσιωπήσω. Ακόμα και η απομόνωση και αγιοποίηση στιγμών απόλαυσης που θέλω να επαναφέρω, εκείνων που δεν γίνεται, έναντι του να επικεντρωθώ στο τώρα, είναι υπαρκτή τάση. 

Έχοντας αποτύχει στην τελειότητα και τον έλεγχο, αλλά και την επίλυση πεπραγμένων λαθών ή την εξισορρόπηση τους, ακόμα και την αναπαραγωγή (ή ιδανικά τηλεμεταφορά μου σε) εκ των υστέρων ευτυχισμένων στιγμών, κάνω το άλλο χαριτωμένο. Με τιμωρώ, ίσως όχι άμεσα, αλλά πολύ στοχευμένα, πρακτικά ή συναισθηματικά. 

Αν θυμάμαι καλά, μόνο μία-δυο φορές έχω υπάρξει τόσο άμεση και ευθύς σε αυτά που γράφω. Ακόμα και ο τρόπος που συνήθως γράφω, μπιχλιμπιδοτός και νεφελώδης (σε αντίθεση με την γραφή όσων θαυμάζω) κλίνει σε μία αυτοπροστασία, μία τεχνητή αποστασιοποίηση, μία επίπλαστη σιγουριά, ένα κατασκεύασμα. 

Συμπέρασμα: 

Μην ορίζετε ως μέτρο αξίας σας κάτι που εξαρτάται από μη ρεαλιστικούς στόχους. Ο έλεγχος των πάντων, καταλήγει στην απώλεια ελέγχου των πάντων. Η αγάπη και η αποδοχή δεν έρχεται με την τελειότητα, ούτε έρχεται από όλους (ή όλους όσους θα θέλατε), ούτε έχετε το δικαίωμα να την στερείτε από εσάς ή τους άλλους τόσο εύκολα ή τελεσίδικα. Ούτε είναι εφικτή η οχύρωση σε κάθε κακό. Αν προσπαθήσετε να είστε τέλειοι κι αν επιθυμείτε κι από τους άλλους κάτι τέτοιο (ακόμα και άθελά σας), δε θα αποφύγετε τα λάθη, τον πόνο, τις αποτυχίες ή αυτά που κοροϊδεύετε. Απλώς θα χάσετε πολύ χρόνο πικραμένοι και ανικανοποίητοι για κάτι που ποτέ κανένας δε κατάφερε κι παρόλα αυτά η ανθρωπότητα συνεχίζει να υπάρχει. 

Δεν υπάρχει σωστός τρόπος να γίνει κάτι, άδικα τον ψάχνετε. Υπάρχει τρόπος Α με χ απώλειες, τρόπος Β με ψ απώλειες και λοιπά. Εν τέλει τίποτα από εσάς, τη ζωή, την ύπαρξη, τους στόχους ή τον σκοπό σας δεν είναι τόσο σπουδαίο που να πρέπει να μείνει αστραπατσάριστο. 

Μην πάτε και στο άλλο άκρο, της άκρατης αποδοχής μίας ατέρμονης ματαίωσης. Συγχωρείστε τον εαυτό σας για τα λάθη που έχει κάνει, θυμηθείτε ότι κάθε μέρα είστε ένας νέος άνθρωπος και τα λάθη των άλλων δεν σας ορίζουν. Είστε αυτό που είστε. Πιθανότατα ένα ατελές τίποτα που θα περάσει απαρατήρητο από την ιστορία και σχεδόν όλη την ανθρωπότητα. Αλλά ταυτόχρονα και ένα επαρκές κάτι για κάποιους, όποιους και όπως. Αρκεί. 

Επίσης, δεν είναι αδυναμία να λέτε τι θέλετε, ούτε έχει και πολύ σημασία οι γνώμη των άλλων όταν τελικά το αποκτήσετε. Στη χειρότερη να καταλήξετε δίχως τίποτα, που με το να μη το πείτε, το χετε σιγουράκι. Ναι, ξέρω, ξέρω. Η περηφάνια σας (σας διαβεβαιώ) έχει σημασία μόνο για εσάς, οι άλλοι ξεχνάνε πολύ γρήγορα, όλα όσα στο μυαλό μας μοιάζουν γιγάντια. Α! Κι μην φοβάστε. Ο χρόνος πάντα περνάει, μαζί του κι εμείς. Πλησιάστε τον εαυτό σας, το χρειάζεται. Και δεν είναι όλα μία μάχη. Και πολλά που είναι, δε σας συμφέρει να νικήσετε. Σε κάποια, δε, δε σας συμφέρει καν να συμμετάσχετε.  

Κυνηγώντας την τελειότητα ή την αποδοχή μέσω της αψεγάδιαστης εκπλήρωσης των προσδοκιών των άλλων, θα γίνετε ή αιωνίως θλιμμένοι ή πολύ βολικοί για τους άλλους (οι πολύ άτυχοι και τα δύο).

Υγ. 1 Γιατί όλη η ανάγκη για αυτοκριτική με πιάνει όταν πρέπει να κάνω άλλη δουλειά, μου λες;

Υγ. 2 Είναι γραφικό πλέον, πόσα έχω γράψει ή νιώσει με αυτό το κομμάτι. Κάθε φορά που το ακούω λιώνει και κάτι μέσα μου, θαρρώ.  

Υγ. 3 Με το μαλακό οι αποφάσεις.Οι ακρότητες και ο παρορμητισμός σε βοηθούν όσο το να σκεπάσεις το πόδι σου που κρυώνει με το σύνολο της κουβέρτας που σκεπάζεις όλο σου το σώμα.  

Υγ. 4 Τα λέω στη νύφη, να τα ακούει η πεθερά! (προφανώς)
Υγ. 5 Και να σου πω και κάτι; Χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι (στο λέω εγώ, που για 17 χρόνια νόμιζα ότι λέμε "χέστηκε η φοράδα του Σταλόνε", κάτι ξέρω!).
Υγ. 6 Τι να πω, όποιος το διάβασε (αν) ΟΛΟ και το κατάλαβε ΟΛΟ... τι να πω. ΗΡΩΑΣ. Ο αδριάντας του θα κοσμεί την είσοδο της μελλοντικής μου έπαυλης (ας γελάσω πνιχτά).
Υγ. 7 Προσέξαμε όλοι την αλλαγή από α' ενικό σε β' στα μισά του κειμένου που το αφροδιτάκι τα 'δε μπαστούνια με αυτά που (σκεφτόταν και δεν) έγραφε, ε; Βολεύει να κουνάς το δάχτυλο, απ' το να μιλάς για σένα.
Υγ. 8 Προφανώς και μία τέτοια δημοσίευση θα είχε 98231 υστερόγραφα. (Στα αλήθεια μπράβο όποιος έφτασε ως εδώ! Μανιφέστο.)