Παρεξήγηση

.

Η κλισεδιά των τελευταίων 30 χρόνων, η πιο παρεξηγημένη ή έστω αμφιλεγόμενη φράση (οκ υπερβάλω λιγάκι) της εποχής του ίντερνετ. "Όταν θέλεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις." Τι μας έκανε ένας Αλχημιστής κυρίες και κύριοι. Κάποιοι ορκίζονται στη φράση, κάποιοι την βρίσουν, αλλά οι περισσότεροι, όχι μόνο την έχουν ακούσει, αλλά κατά καιρούς τους περνάει από το μυαλό, άνετα.

Πολλοί την κρίνουν με βάση την άποψη τους για τον συγγραφέα της ή την άποψη για το έργο του. Που προφανώς είναι λάθος, γιατί αλίμονο αν η ορθότητα των λεγομένων, εξαρτάται ή επηρεάζεται από την ταυτότητα του λέγοντα. 

Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ουσία, το στόχο και το νόημα της φράσης αρχικά, ώστε έπειτα να την αξιολογήσουν. Κατ αρχάς παρόμοια πράγματα έχουν ειπωθεί και καταγραφεί ανά τους αιώνες από διάφορους συγγραφείς, πολιτισμούς και θρησκείες. Όπως κάθε τι λιτό και περιεκτικό απαιτεί λίγη σκέψη, έτσι και αυτό θέλει και 5 sec. κουβεντολόι. 

Ας βγάλω κάτι από την μέση, δεν πιστεύω στη μοίρα, στο γραμμένο, στην θεϊκή νέμεση και άλλα τέτοια. Δεν τα κρίνω αρνητικά, απλώς δεν εξυπηρετούν επαρκώς την κοσμοθεωρία μου. Αντίθετα, είμαι της άποψης ότι ο άνθρωπος έχει μία πολύ μεγάλη δύναμη και ελευθερία στη ζωή να ορίσει το μέλλον του, να οδηγηθεί σε στόχους και αποτελέσματα ή να δεσμευτεί από το ίδιο του το μυαλό. Σίγουρα, το να δέχεσαι ότι όλα ή σχεδόν όλα είναι δική σου ευθύνη και δική σου δουλειά είναι λίγο τρομακτικό και βαρύ, ενώ δεν βολεύει καθόλου όσους θέλουν να δικαιολογούν μόνιμα τον εαυτό τους, να μένουν στη ζώνη ευκολίας τους και να περιμένουν μαγικές λύσεις από τους άλλους.

Αν υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος να μην χάσεις, τότε αναμφισβήτητα αυτός είναι να μην παίξεις! Βέβαια αυτό πάει χεράκι - χεράκι με το ότι δε θα νικήσεις και ποτέ. Και τί είναι χειρότερο, μία έντονη ή μία μέτρια ζωή; Αν είσαι θιασώτης του αθεϊστικού πεσιμισμού και πιστεύεις ότι η ευτυχία είναι αδύνατη και αν είναι δυνατή, κάνει απλώς τον πόνο πιο δυσβάσταχτο και άρα καλύτερα πάντα να επιλέγεις τον μικρότερο πόνο ή ακόμα και την αδράνεια, τότε πάσο, διάβασε Schopenhauer καλύτερα.

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα είσαι από εκείνους που κράζει ο Schopenhauer, καθώς αναζητούν μία ευτυχία που τελικά δεν έρχεται. Αναγνωρίζω ότι για όλους υπάρχει μία "μπλε" περίοδος, αλλά είναι σπατάλη να ζεις για πάντα σε μία τέτοια. Πριν αρχίσω όμως άλλο κείμενο, ας επιστρέψω στο θέμα μου.

Το νόημα της εν λόγω φράσης και κάθε παρόμοιας φράσης, συμπληρώνεται, αν όχι επεξηγείται, άρτια, από το αρχαίο, Ελληνικό και γνωστό τοις πάσι "συν Αθηνά και συ χείρα κίνει". Η μαγεία της υπόθεσης κρύβεται στο γεγονός ότι όταν κάτι το θες πραγματικά, βαθιά και πιστεύεις σε σένα και την ικανότητά σου να το έλξεις, θα το πετύχεις. Τόσο γιατί η πίστη σου δεν δημιουργεί τεχνητά και περιττά εμπόδια (mental blocks κλπ), όσο και γιατί όταν η σκέψη σου (τα ενδιαφέροντα, ο χρόνος, η ζωή σου) περιστρέφονται γύρω από κάτι συγκεκριμένο, δένεσαι με αυτό, πλάθεσαι σε αρμονία με αυτό και πιθανότατα (αν δεν τεμπελιάζεις) γίνεσαι καλός σε αυτό, αν δουλεύεις σε αυτή την κατεύθυνση.

Καμία παθητική στάση στη ζωή δεν θα φέρει αποτελέσματα, κι αν φέρει δεν θα ναι αξιόλογα, ή δε θα εκτιμηθούν αρκετά, ή όπως ήρθαν έτσι και θα φύγουν. Άλλωστε, το θέλω κάτι πραγματικά, δεν διαπιστώνεται στο πόσο το σκέφτεσαι ή το θες χτυπώντας κακομαθημένα κάτω το πόδι σου σαν 3χρονο. Διαπιστώνεται από το πόσο χώρο κάνεις γι αυτό στη ζωή σου, πόσα βήματα και προσπάθειες κάνεις για να το κατακτήσεις, πόσες ευκαιρίες βλέπεις ή δημιουργείς κάθε στιγμή με απώτερο σκοπό να έρθεις κάπως εγγύτερο στην επιθυμία σου. 

Όταν σκέφτεσαι και επενδύεις συναισθηματικά σε κάτι με θετικό και μεθοδικό τρόπο και δράση, τότε δημιουργείς τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για να υπάρξει αυτό στην καλύτερη εφικτή μορφή του στη ζωή σου. Εκεί κολλάει το σύμπαν. Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Προσελκύουμε γεγονότα σύμφωνα με τη σκέψη, τη στάση και τη δράση μας. Όταν έχουμε εσωτερική αρμονία, είμαστε συνειδητοποιημένοι, νιώθουμε αγάπη και όχι μικροπρεπή αισθήματα, είμαστε πιο ανοιχτοί, τόσο πνευματικά, όσο και κοινωνικά. Κάτι τέτοιο δημιουργεί αυτομάτως περισσότερη διάθεση και ευκαιρίες για εξέλιξη. Επομένως, δύναται να μας φέρει πιο κοντά στο στόχο μας.

Ο στόχος δε θα έρθει κατ εσένα. Εσύ πρέπει να πας εκεί. Εσύ θες να τον πετύχεις. Αν ήθελε αυτός να σε πετύχει, θα κάναμε άλλη κουβέντα τώρα. 

Η αφοσίωση, η επιμονή, η διάθεση για δουλειά και η ευεργετική διαχείριση της αποτυχίας, που πηγάζουν από έναν αποφασισμένο και κατασταλαγμένο άνθρωπο, είναι σίγουρα πιο πιθανό να τον φτάσουν στην άλλη όχθη, από ότι η παθητικότητα, η μιζέρια, η ζήλια, η υπεροψία και τα λοιπά. Τίποτα δεν είναι αναγκαίο ή προδιαγεγραμμένο. Αλλά ελευθερία σημαίνει ορίζω την ζωή μου. Και όσα πιο προσανατολισμένος είσαι σε κάτι, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να σου ξεφύγει. Αν δεν ίσχυε αυτό, η τυφλόμυγα δεν θα ήταν παιχνίδι, αλλά τρόπος ζωής!

Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν το κατανοούν έτσι* ή το απορρίπτουν (!) σαν στάση ζωής χλευάζοντάς την. Αν ξέρουν κάτι καλύτερο και πιο αποδοτικό, ας μιλήσουν τώρα, να σωθεί και η ανθρωπότητα βρε αδερφέ! Αν και για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ με ενοχλεί η τυφλή κριτική παρά η έλλειψη κατανόησης. Τέλος, γενικά πιστεύω ένθερμα στην πνευματική και ψυχική αρμονία ως μέσο εξέλιξης του ατόμου (και της κοινωνίας) αλλά  γι αυτό ίσως μιλήσω σε άλλο κείμενο. 

Να ντύνεστε καλά, ξεκινάνε κρύα από αύριο (είπε το δελτίο καιρού, εγώ δε ξέρω!).

*να δεις είναι οι ίδιοι, εξ αιτίας των οποίων γράφτηκε στις κονσέρβες: "ανοίξτε τη συσκευασία πριν την κατανάλωσή της" (λες και θα έτρωγα τα μανιτάρια με την κονσέρβα ας πούμε! γιαμι). 

Υγ.1 Πόσο όμορφη ενορχήστρωση... Ανατριχιαστικός ήχος!

Υγ.2 Ευχαριστώ όλους όσους σχολίασαν την προηγούμενη ανάρτηση εδώ ή σε προσωπικό μήνυμα, χαίρομαι πολύ όταν ένα κοινό αίσθημα βρίσκει τρόπο έκφρασης :) Τα φιλιά μου τρυφερά αναγνωστάκια!